"De natuur helpt om contact te maken met je hart."

Willem Ferwerda

In de zomer van 2024 gingen Petra van Veelen en Willem Ferwerda als proeflopers met het verlies van hun zoon Lucas op pad. Petra had net de Camino naar Santiago de Compostella gelopen en Willem was één van de mensen van het eerste uur bij SNP Natuurreizen, dus we vonden het ook wel weer spannend hoe zij het pad zouden ervaren. Het leidde tot mooie gesprekken en enkele maanden later ook verslag. "We zijn 2 personen, dus 2 losse teksten, dus 2 berichten", schreef het stel. Hieronder het verslag van Willem.

Twee jaar geleden werd onze zoon Lucas plotseling uit ons leven weggerukt. En nu lopen we, mijn vrouw Petra en ik, de Walk of Grief. Het is een voorrecht om een pad te lopen dat anderen voor je hebben uitgestippeld. Wij krijgen een wandelbox mee met liefdevolle tips. Aandacht voor onze rouw door vragen te stellen die ons naar binnen leiden. Dat is fijn en moeilijk tegelijk.

We besluiten de Walk met bepakking te doen. Tent, slaapzak, matje en brander mee. Het weer is prachtig: zon, wind en wolken, wisselen elkaar af. De regen mag geen naam hebben. We overnachten op twee campings. De paden zijn afwisselend, bos, duin, zanderig, wadden en zee. Niet te zwaar en precies afgestemd op waar we hiervoor zijn: om ons verdriet te voelen. Om in de natuur, een te zijn met jezelf, elkaar en ons gezin. De verhalen van het eiland helpen daarbij. Onze dochter loopt soms virtueel met ons mee op mijn mobiel. Ze gaat dit ook een keer doen, zegt ze.

Al in het eerste vochtige duinvalleitje zie ik een rugstreeppad terwijl wat verderop een gewone bruine pad midden op het bospad zit. Duin en bos. Zoveel variatie op slechts enkele minuten van elkaar verwijderd. De route is perfect aangegeven en dat maakt het makkelijker weg te dwalen in herinneringen.

De natuur helpt om contact te maken met je hart. En dat is wat we nodig hebben. Alleen dan kan ik mijn zoon voelen, kan ik tegen hem praten en soms zegt hij iets terug. “Pap, hoe gaat het? Je weet toch dat ik met jullie mee loop?”. Die momenten zijn zo fijn. Het is niet uit te leggen. Alleen de duinen, de wadden, de zee en het bos luisteren geduldig mee.

We komen aan in Oosterend. Volgens mijn mobiel hebben we 30.000 stappen gezet. Een sabelsprinkhaan houdt me plotseling gezelschap. Dag, Lucas, ben je daar weer? De volgende dag gaan we languit liggen in de huilkuil en kijken naar de horizon. Een gat in het duin, zoals er een gat in mij is geslagen. En plotseling komen onze tranen los. We verwonderen ons erover, hadden het niet verwacht. Rouw kent vele gezichten. Het stilstaan bij de plekken die ons ontroeren zoals de eenzame naaldboom boven op een hoge duin. Op de boot terug lijkt het alsof ik die eenzame boom in de verte zie staan. Eenzaam, maar met zijn wortels het zand bij elkaar houdend. Rouw en liefde in een.