Niels van Dalsum
We horen regelmatig mooie verhalen van bijzondere ontmoetingen waar je betekenis in kan zien. Zo ook Niels, die ons het volgende stuurde na zijn eerste wandeldag.
Na het overlijden van mijn moeder in 1969 (zij was pas 37 jaar) ben ik als oudste in ons gezin (ik was 11 jaar) gaan zorgen voor iedereen om me heen, behalve voor mijzelf. Het kind in mij was ik kwijt en dat werd een paar jaar geleden tijdens een familie-opstelling pijnlijk duidelijk. Afgelopen jaar voelde ik dat ik daarin nog iets aan te kijken had. Zou de Walk of Grief me daarbij kunnen helpen? Terschelling is al ruim vijfendertig jaar onze vakantiebestemming, dus als ik ergens thuiskom dan is het wel daar. Vandaag, dinsdag 8 juli, heb ik de eerste etappe gelopen. Een gedicht dat ik op 5 juli schreef, drie dagen na aankomst op Nieuw Formerum, zat in mijn rugzak.
Vandaag blaast de wind
flarden van toen
er is nog veel te doen,
op zoek naar het verdwaalde kind
in mij,
een terugkerend verlangen
naar deze plek,
dit eiland
waarom voelt voet aan wal
hier steeds als thuis?
is het een vlucht
of vind ik hier
jouw warme armen
jouw lang vervlogen geur
mijn diep verlangen
jouw kind te mogen zijn
je weer te noemen net als toen
mama
Halverwege de eerste etappe zat er een vrouwtjesmerel op het pad. Ze had wat wormpjes in haar bek. Ze stond stil en keek me aan. Niet van plan om aan de kant te gaan. Ze hipte naar de zijkant, maar bleef me aankijken. Van de weeromstuit begon ik tegen de merel te praten. Ze hipte van de tak, terug op het pad en keek me weer aan. Het leek haast alsof ze me iets duidelijk wilde maken. Waarom weet ik niet, maar ik voelde naar de plek op mijn rugzak, waar ik de klei-amulet had vastgemaakt. Zij was weg.
Tijdens mijn wandeling had ik de amulet wel voelen tikken, maar niet opgemerkt dat het tikken gestopt was. Ik ben omgedraaid en zo’n vijftig meter terug vond ik de amulet. Voor mij een cadeau om te zien dat mijn kinderlijke onschuld dus niet zo diep verstopt zit als ik dacht.