"Tent, slaapspullen, kleding en natuurlijk een foto van Lucas in onze rugzak."

Petra van Veelen

In de zomer van 2024 gingen Petra van Veelen en Willem Ferwerda als proeflopers met het verlies van hun zoon Lucas op pad. Petra had net de Camino naar Santiago de Compostella gelopen en Willem was één van de mensen van het eerste uur bij SNP Natuurreizen, dus we vonden het ook wel weer spannend hoe zij het pad zouden ervaren. Het leidde tot mooie gesprekken en enkele maanden later ook verslag. "We zijn 2 personen, dus 2 losse teksten, dus 2 berichten", schreef het stel. Hieronder het verslag van Petra. 

Het is precies 2 jaar geleden dat we deze periode, in shock, doorbrachten op de IC in Leiden en Almere. De Walk of Grief sterkt ons om terug te denken aan deze tijd. Om herinneringen te doorgronden en onze pijn te voelen. We verloren op 27 augustus 2022, geheel onverwacht, onze 20 jarige zoon en broer Lucas Ferwerda.

Het pad start en eindigt bij de Brandaris. Hoe kan het ook anders. De Brandaris, een baken, een veilig thuis, een lichtpunt bij een Walk of Grief. Ik overpeins; waar is mijn veilig thuis? In mij is een storm van gevoelens losgebroken, die ook na 2 jaar niet echt vertrouwd en veilig voelt.

We wandelen door prachtig duinlandschap, door bos en langs water naar onze eerste overnachtingsplaats. We, mijn partner Willem en ik, lopen met volle bepakking. Tent, slaapspullen, kleding en natuurlijk een foto van Lucas in onze rugzak. 

We zijn verrast door de verschillende mogelijkheden die de tocht biedt voor contemplatie. Begeleidende teksten nodigen uit tot…, zijn mooi van taal en nooit dwingend. Liefdevol geven ze ruimte aan het persoonlijke proces.

Het begeleidende routeboekje geeft informatie over de geschiedenis van Terschelling. Dat plaatst ook eigen verlies in perspectief, waar zeelieden lang niet altijd thuis kwamen na te zijn uitgevaren. Info over de natuur is een welkome aanvulling om het landschap beter te begrijpen. De tijd verandert het landschap, de natuur verandert mee. De tijd verandert ook mijn innerlijk landschap. Hoe geef ik daar ruimte aan?

Een van de contemplatieve uitnodigingen vraagt: wat wil je achterlaten? Onmiddellijk komt het antwoord. Ik wil de angst om te veranderen achter me laten. Maar hoe? Door te wandelen, me te verbinden met de rust en de ruimte van de natuur komt er ook ruimte in mijzelf. De route biedt vele mogelijkheden om te rusten, om stil te staan, te huilen of te lachen, om te genieten van het moois onderweg. Een dorpje, een kunstwerk, een mooie gedachte, de zee, het wad, de kwelder, de vogels, het bos, het weer en de sterrenhemel. Ik voel me dankbaar.

In Oosterend kamperen we bij camping de Duinkant. Dit is een zeer dierbare herinnering geworden. We maken contact met de eigenaar en de vele vrijwilligers die hier de camping draaiende houden. We eten mee aan een grote tafel en er ontstaan gesprekken met diepgang. We kunnen delen wat ons heeft geraakt, het verlies van onze zoon, maar ook de bijzondere ervaringen tijdens de Walk of Grief. Deze gesprekken geven nieuwe puzzelstukjes voor mijn proces van rouw. Ze gaven mij het gevoel niet alleen te zijn in mijn rouw en dat door de rouw te kunnen delen, deze een stukje lichter wordt.

De tocht eindigt waar die begon; bij de Brandaris. Deze “Walk” is voorbij. Ik zal er nog vele nodig hebben om verder te groeien rondom mijn Grief.

 Petra van Veelen