Bert op het bankje

Robin Kop

In de eerste week van september liep Robin de Walk of Grief op Terschelling. Ze wilde afstand nemen van de dagelijkse drukte, maar ook onderzoeken hoe het zou zijn om met haar reumaklachten zo’n tocht te maken. Tegelijkertijd voelde ze de behoefte om eindelijk stil te staan bij het verlies van haar vader, dat tien jaar geleden onverwacht haar wereld op z’n kop zette. Wat begon als een persoonlijke uitdaging, groeide uit tot een week waarin synchroniciteit, ontmoetingen en de kracht van het eiland haar meer brachten dan ze vooraf had kunnen bedenken.

Om diverse redenen heb ik in de eerste week van september de Walk of Grief gelopen. Ik wilde graag los komen van de sleur van alledag, even ‘ont-moederen’. Tegelijkertijd was deze tocht voor mij een uitdaging: of ik hem wel zou halen met mijn reumaklachten. En het is natuurlijk een rouwpad, waar ook bij mij de behoefte lag om stil te kunnen staan bij het overlijden van mijn vader. Mijn vader is 10 jaar geleden plotseling overleden, op de dag dat hij bij ons thuis de babykamer aan het schilderen was voor zijn aankomende kleindochter. Echt stilstaan of rouwen om het verlies van mijn vader kon ik niet, want er kwam een baby aan. De verbazing rondom het onverwachte overlijden was groot, de rollercoaster van emoties nóg groter. Dus toen ik begin dit jaar las dat het rouwpad geopend werd, wist ik dat dit het moment was om mezelf deze week te gunnen. En wat was het een mooie week!

Nadat ik met Arjan en Anemoon over mijn belevingen had gesproken, kwam er een paar weken later een bericht van hen of ik niet iets wilde schrijven over synchroniciteit. Ik heb opgezocht waar het begrip vandaan komt: Psycholoog Carl Jung heeft het geïntroduceerd en het woord verwijst naar ‘toevallige gebeurtenissen die verder gaan dan puur toeval en een diepere symbolische betekenis hebben’. Nou daar heb ik er zeker een paar van meegemaakt in mijn week op Terschelling!      Uiteraard kwamen tijdens de wandeling de alom bekende natuurverschijnselen voorbij: een regenboog op het moment dat bij mij de tranen gingen lopen en elke dag wel ergens op het pad een vlinder die heel lang voor me uit vloog, alsof die me de weg wees. Natuurlijk ben ik nuchter genoeg om te beseffen dat dit natuurverschijnselen zijn zonder dat daar meteen een symbolische betekenis aan hoeft te zitten. Maar er was meer…

Het mooiste wat mij is overkomen als ik denk aan het begrip synchroniciteit is toch wel dat mijn eigen vader mij een duwtje in de rug heeft gegeven tijdens deze wandeling. Wegens de reuma begon ik op dag 4 met veel pijn in mijn lijf, aan de route. Al wandelend kwam ik op verschillende punten steeds een man tegen. We spraken over onze redenen om deze tocht te lopen. Hij sprak ontzettend liefdevol over zijn vrouw die hij een jaar geleden had verloren. Hij zei “zij was de liefde van mijn leven”, dat zal ik nooit vergeten omdat het zo oprecht was en het gemis erin voelbaar was. En ik sprak over mijn vaders verlies. Het was fijn om dit met elkaar te delen zonder dat je elkaar verder kent, maar wel elkaars emoties kan begrijpen én voelen. We liepen ieder in ons eigen tempo steeds weer verder, al ging het bij mijzelf niet van een leien dakje. Toen ik uiteindelijk de route ergens had ingekort en op een bankje zat te huilen omdat ik dacht dat ik het eindpunt niet zou halen door de pijn, kwam hij ineens weer aanlopen en bij me zitten. Na een fijn gesprek gaf hij aan dat het nog maar 4 kilometer was en gaf mij de tip om van bankje naar bankje te lopen. Dat heb ik gedaan en overal zag ik hem in de verte even wachten tot hij mij in het vizier had, of zelfs wachten tot ik ook bij dat bankje aangekomen was. Op het eind van de tocht zaten we samen bij een café een drankje te doen, al wachtend op de bus. Ik zei hem dat het voor mij voelde dat hij me door die dag heen geloodst had. Zowel met de waardevolle gesprekken die we hebben gehad, alsook het ‘van bankje naar bankje’ lopen waar hij mij echt mee had geholpen. Omdat ik voor mezelf een dagboek bij hield, vroeg ik of ik zijn naam mocht weten. Hij heette Bert en bleek ook nog uit Geleen te komen. Mijn vader heette ook Bert en kwam zelf ook uit Geleen. Ik stond perplex, maar tegelijk was het precies iets wat ik op dat moment nodig had. Dit past voor mij wel bij het begrip synchroniciteit: het heeft voor mij, op dat moment, zo moeten zijn. Pas later zei iemand tegen mij dat zelfs de bankjes van betekenis waren, omdat ik altijd zeg dat mijn vader, samen met zijn zus -mijn tante-, boven op een bankje over ons zitten te keuvelen. Weer dat bankje…

Alles in die week op Terschelling droeg eraan bij dat ik lichter naar huis ging: de natuur die me omarmde, de vriendelijke eilanders met wie ik onderweg een praatje maakte, de fijne gesprekken met een mede-wandelaar in het hotel, het vertrouwde contact met dezelfde twee buschauffeurs die ik de hele week tegenkwam. Met één leerpunt: dat ik ook wel wat vaker liever voor mezelf mocht zijn.

Met een gevoel van trots en met emoties die eindelijk hun plek hadden gevonden, denk ik nog elke dag terug aan het mooie Terschelling. Ik ben Anemoon en Arjan dankbaar dat zij mij door deze wandeling hebben laten kennismaken met alle mooie plekken van het eiland, waar ik mezelf mocht zijn, mezelf mocht laten gaan en mezelf ook weer teruggevonden heb.