Een cadeau aan mezelf

Ans Quint

Twee jaar na het overlijden van haar man besloot Ans Quint het rouwpad te gaan lopen.
In vijf dagen liep ze het eiland rond en ervaarde ze hoe de stilte, het landschap en onverwachte tekens haar onderweg uitnodigden om ruimte te maken voor een weg naar binnen.

De afgelopen twee jaar na het overlijden van mijn man heeft het steeds in mijn hoofd gezeten. Ik zou het rouwpad gaan lopen waar ik al heel vroeg iets over gelezen had. Nadat ik verblijf en boot geboekt had werd de laatste hobbel voor mij weggenomen door lieve vrienden die me helemaal naar de boot brachten en mijn jongste zoon die me zou komen halen.

Vijf dagen alleen wandelen. Tijd voor mezelf, om ruimte te geven aan verdriet en de leegte. Lopen van A naar B, goed op de weg letten en maar afwachten wat je ervaart. En wat heb ik veel ervaren.

De eerste dag zoekende naar houvast dingen om mee te nemen. Voor wie of wat loop je? Veel in gedachten bij jou maar ook genietend van de mooie paddestoelen onderweg en het vogel gezang. Trots dat ik de weg had gevonden. Tranen van de wind of van verdriet? En vreugde dat ik dit kan.

De tweede dag al meer los van de weg die ik zou moeten gaan .Een met de natuur. Het wad met de herinnering aan samen vogels kijken. Je zien staan met je verrekijker en een mooie Wulp dichtbij. Het terug gefloten worden om niet te snel te gaan, om te kijken en een regenboog cadeau krijgen. Het fysiek en emotioneel zwaar hebben bij het beklimmen van een hoog duin. Maar altijd weer op adem komen en doorgaan. Het lopen in een eigen ritme , met of zonder gedachtes, stil of zingend. Het kon allemaal.

De derde dag zou de langste dag zijn. Na een kort stukje langs het wad een afwisseling deze dag van een pad waar je geen afleiding hebt tot paadjes waar je soms niet weet waar je bent en op hoop van zege door en onder de bosjes gaat, Zo kan je het ene moment vrijuit denken en het andere moment alleen met wandelen bezig zijn, Letterlijk een berg moeten beklimmen en afdalen. Ik had me verheugd te lunchen in het drenkelingenhuisje op het strand. Bij beklimming van het duin ging het zo hard plenzen dat ik echt als drenkeling aankwam. Maar ook dat lost de natuur op, de wind blies me op de lange tocht langs de zee weer helemaal droog. En als beloning warme thee in het Heartbreak hotel. Een uitzondering horeca onderweg. Daarna echt ploeterend door het zand van de ruiterpaden het laatste stukje afgelegd. De fysieke pijn overheerst dan maar met de warme douche is die maar tijdelijk.

De vierde dag begon in Oosterend op de Lijkweg. Toepasselijke naam die wel gedachtes gaf ondanks symbool waar het voor staat, Ik merk dat ik steeds meer me laat meevoeren met wat er op het pad komt. Zware stappen op de ruiterpaden, alert zijn op het pad door de duinen en loskomen op het strand en hoe toepasselijk zingen, Hoor je het ruizen der golven. Het wandelen, de rust, brengt me ook terug bij ander verlies, hoe het verdriet toen was en waarom. Dat de liefde voor al die mensen er nog is maar dat ik verder ga meer ruimte krijg om mijn leven te leven zoals het nu is. Dat ik de grenzen aan mag geven in wat voor mij goed voelt en belangrijk is. De teksten en reflecties voor onderweg helpen ook.

En dan de vijfde dag, de laatste korte etappe. Ik merk dat ik het jammer vind. In de bus contact met twee jonge vrouwen die ook de laatste etappe gaan lopen. We wachten om elkaar ruimte te geven alleen te lopen. En dan ervaar ik weer hoe moeilijk het nog is. Directe vragen geven tranen. Maar ook troost van een onbekende. En als ze omkijkt en naar me zwaait wijst ze naar de lucht. Hij is er weer, een mooie regenboog. Het wordt weer een bijzondere dag

Ik heb mezelf een mooi cadeau gegeven met het lopen van de Walk of Grief.