Stilstaan, ervaren en aankijken

Frank en Ilona

Deze zomer namen Frank en Ilona bewust de tijd om ruimte te maken voor rouw in hun anders zo volle leven. De symboliek van het wandelen hielp hen woorden vinden voor hoe ze hun weg gaan na het verlies van hun dochter Emma.

Afgelopen zomer hebben mijn man en ik een begin gemaakt met het lopen van het rouwpad. Toen wij over het rouwpad lazen op 'ons' geliefde Terschelling, leek het of 1 + 1 samenkwamen en was er voor ons een 'manier' geboren om samen ruimte te geven aan het omgaan met ons verlies.

Op 2 oktober 2019 verloren wij onze dochter (23) tijdens haar vakantie in Bolivia en Peru. Het is moeilijk om woorden te geven aan hoe wij de afgelopen jaren hebben geleefd met verdriet, gemis, verstoorde toekomstdromen... het wennen aan een nieuw 'normaal'. Je merkt dat het makkelijker is om jezelf mee te laten voeren in de chaos van het leven, de orde van de dag. We lopen allebei in de valkuil om vooral door te rennen en het stilstaan, ervaren en aankijken te ontwijken. 

De wandelweek was een bewuste keuze om wel stil te staan en te ervaren, om het allemaal eens goed aan te kijken in plaats van eromheen te lopen en om een soort van balans op te maken. Nog voor we een stap gezet hadden, was ik de eerste dag zo ziek als een hond... het aankijken en 'loslaten' was begonnen.

Jullie hebben het vast al vaak gehoord en zeker ook ervaren. Nu hebben wij dat ook: De symboliek van het wandelen staat zo gelijk aan de rouwbeleving. Voor het eerst kunnen we woorden geven aan hoe wij door het leven gaan na het verlies van Emma. 

We kunnen dagen op vlak strand wandelen en genieten van een vriendelijk zonnetje, maar dan word je ineens wakker en sta je voor een meters hoge duin van los zand, is het 30 graden en zak je bij iedere 3 stappen er weer 2 terug... 

Of dat de dag eruit kan zien zoals de heidepaarse Landerumse heide, en word je tijdens het lopen geprikt door wilde bramenstruiken en duindoorn. Deze ervaringen deed ons realiseren dat ons dagelijks leven er in het echt ook zo uitzien, en dat heeft ons zo goed gedaan!

We hebben mogen ervaren dat het ons helpt om uit onze eigen omgeving te stappen en in de natuur de elementen te omarmen die ons herinneren aan ons verdriet. Dat is helemaal oke! Het verdient de ruimte en de aandacht die we het kunnen geven als we teruggaan naar de natuur van Terschelling. We lopen samen, soms alleen, zonder remmingen en met alle ruimte voor alle gevoelens die we toevertrouwen aan de wind. 

Wij zijn jullie dankbaar voor het delen van jullie verhaal en het realiseren van het rouwpad. 

Frank en Ilona